Kosmologiczne prawo VEO

Omawiana w poniższym tekście teoria, nazwana kosmologicznym prawem VEO, pozwala na obliczanie względnego wieku Wszechświata z dokładnością do jednego roku kalendarzowego, a następnie przeliczenie tego wieku na przestrzeń, masę oraz czas aktualnego Wszechświata obserwowalnego, rozważanego w ujęciu całościowym.

Skrót VEO pochodzi od angielskich słów value, earth, orbit. Słowa te można wyrazić jako: wartość orbity ziemskiej bądź wartość wynikająca z orbity ziemskiej, co stanowi odniesienie do umiejętności obliczania aktualnego, precyzyjnego wieku Wszechświata, za pomocą zmiennych, niepodważalnych wynikających z ruchów obrotowo obiegowych, jakim podlega Ziemia, przy uwzględnieniu określonych stałych fizyczno-matematycznych. Skrót VEO odnosi się również do znaczeń słowa VEO w transkrypcji języka greckiego, czyli do słów nowy oraz neon.

Prawo kosmologiczne VEO składa się z trzech części obliczeniowych. Pierwsza z nich, zawarta w linijkach A, określa aktualny, obserwowalny, względny wiek Wszechświata. Druga z nich, zawarta w linijkach B, określa aktualną, obserwowalną przestrzeń Wszechświata. Trzecia z nich, zawarta w linijkach C, określa niezbędną masę Wszechświata, jaka musi być zlokalizowana na tym odcinku czasoprzestrzeni, który został obliczony w części pierwszej i drugiej.

Pierwsza część prawa kosmologicznego VEO zgodna jest z następującym. Stosunek siedmiu części roku ziemskiego, rozumianych jako siedem obrotów Ziemi wokół własnej osi, czyli siedem dób, wyrażonych w sekundach, do jednego obiegu Ziemi wokół Słońca, rozumianego jako średnia z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, wyrażonego w dobach, pomnożony przez stałą Gaussa, powiększony o wartość doby startowej, wskazuje wiek Wszechświata z taką dokładnością, z jaką obliczona została średnia z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego.

Pierwszą część prawa kosmologicznego VEO wyraża następujący wzór:

Poszczególne symbole oraz składowe wzoru należy rozumieć następująco.

Symbol: T’₁ oznacza względny, aktualny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia. Wartość T’₁ rozumiana jest jako odcinek czasu względnego, który minął pomiędzy wielkim wybuchem a czasem oraz miejscem obserwacji.

Symbol: wt pochodzi od polskich słów wartość tygodniowa, a zarazem od angielskich słów week time. Wartość wt stanowi siedem dób, rozumianych jako siedem obrotów Ziemi wokół własnej osi, wyrażonych w sekundach. Wartość wt uzyskiwana jest zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie symbol: d wyraża dobę, natomiast symbol: s wyraża sekundę. Sekunda rozumiana jest jako stałą wartość czasu, czyli okres, który minął pomiędzy wielkim wybuchem a ostatecznym ukształtowaniem się wszechświata kwantowego. Wartość s obliczana jest zgodnie z ustaleniami nauki, aktualnie na podstawie częstotliwości drgań cezu. Wartość wt stanowi zmienną stabilną omawianego wzoru. Zmienność stabilna tej wartości wynika z wydłużania się doby ziemskiej, następującego w skutku zwalniania ruchu obrotowego Ziemi. Zmiany te następują w skali czasu dalekiego zasięgu i wynikają z oddalania się Księżyca ziemskiego od Ziemi, skutkującego coraz mniejszym wpływem sił grawitacyjnych Księżyca na Ziemię, a tym samym spowolnieniem ruchu obrotowego Ziemi oraz wydłużaniem doby. W czasach współczesnych na jedną dobę przypada 86 400 sekund, tym samym wartość wt wynosi 604 800 sekund. W skali czasu dalekiego zasięgu wartość wt zwiększa się, przyjmując stałą wartość sekundy. Należy wskazać, iż wartość wt nie stanowi 7 dób pomnożonych przez 24 godziny, 60 minut i 60 sekund, ponieważ takie założenie powodowałoby, iż wartość wt byłaby wartością niezmienną, która zawsze wynosi 604 800 sekund.

Symbol: ro pochodzi od polskiego słowa rok. Wartość ro stanowi aktualną długość roku ziemskiego, rozumianą jako średnia z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, wyrażaną w dobach. Wartość ro uzyskiwana jest zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie symbol: rz wyraża aktualną długość roku zwrotnikowego. Natomiast symbol: rg wyraża aktualną długość roku gwiazdowego. Średnia z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego wyrażana jest w dobach. Wartość ro stanowi zmienną dynamiczną omawianego wzoru. Zmienność dynamiczna tej wartości wynika ze zmieniającej się wraz z upływem lat średniej z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego.

Symbol: G wyraża stałą Gaussa, czyli odwrotność średniej arytmetyczno-geometrycznej 1 i pierwiastka kwadratowego z 2. Wartość G wynosi:

Wartość: 10⁷ wyraża mnożnik, który dodany do wzoru powoduje, iż uzyskany wynik wskazuje faktyczne lata istnienia Wszechświata. Wartość 10⁷ wynosi:

Symbol: SD pochodzi od polskich słów doba startowa, a także od angielskich słów starting day. Wartość SD wyraża dobę startową, czyli czas, jaki minął pomiędzy wielkim wybuchem a momentem, w którym pierwotne skupiska materii rozpoczęły proces formowania gwiazd i galaktyk, a zarazem rozpoczęły pierwotne ruchy obrotowo obiegowe. Zgodnie z określonym w 2.1.17. książki 4320 wartość SD wynosi:

Wartość SD przyjęta została na podstawie obliczeń starożytnych. Zasady ustalania tej wartości omówione zostały w kolejnych akapitach.

We wzorze A₀ zawarte są cztery rodzaje wartości. Zmienna dynamiczna, czyli średnia z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego wrażana w dobach. Zmienna stabilna, czyli czas trwania siedmiu dób wyrażany w sekundach. Stała Gaussa. A także wartości niezmienne, rozumiane jako stałe w ujęciu matematycznym, czyli mnożnik oraz czas trwania doby startowej.

Ogólny stosunek poszczególnych wartości omawianego wzoru jest następujący. Stosunek wartości wt do ro wyraża stosunek siedmiu obrotów Ziemi wokół własnej osi do jednego obiegu Ziemi wokół Słońca. Gdzie ruch obrotowy wyrażany jest w sekundach, natomiast ruch obiegowy wyrażany jest w ruchach obrotowych, czyli dobach.

Relacje, jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi wartościami, są następujące. Zmiana wartości ro, czyli średniej z aktualnej długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, jaka następuje w ciągu jednego roku kalendarzowego, zmienia wynik równania o jeden rok kalendarzowy. Zmiana wartości ro, jaka następuje w ciągu tysiąca lat, zmienia wynik równania o tysiąc lat. I analogicznie. Zmiany, jakie w skali dalekiego zasięgu występują w zakresie zmiennej stabilnej, czyli wartości wt, wymagają odrębnego omówienia.

W ujęciu matematycznym relacja, jaka zachodzi pomiędzy wartością wt a wartością ro, zgodna jest z następującym. Długość roku zwrotnikowego zmniejsza się wraz z upływem lat. Długość roku gwiazdowego zwiększa się wraz z upływem lat, jednak w mniejszym zakresie. Średnia tych wartości zmniejsza się. W efekcie stosunek siedmiu dób do średniej z długości roku zwrotnikowego i gwiazdowego zwiększa się stosownie. Stosunek ten pomnożony przez stałą Gaussa wskazuje aktualny, precyzyjny wiek Wszechświata. Zmiana tego stosunku, jaka następuje wraz z upływem lat, skorelowana ze stałą Gaussa, jest dokładnie taka, jaki upływ lat.

Obliczenie aktualnego wieku Wszechświata, na rok 2020, zgodne jest z następującym równaniem:

Wynik równania A₁ wskazuje wiek Wszechświata na rok 2020 n.e., wynoszący trzynaście miliardów osiemset dwadzieścia osiem milionów siedemset dziewięćdziesiąt pięć tysięcy sześćdziesiąt lat. Wynik ten zgodny jest z wiekiem Wszechświata uzyskiwanym z zastosowaniem odrębnych metodologii obliczeniowych oraz badawczych.

W równaniu A₁ wartość ro, wyrażająca średnią z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, obliczona została na podstawie aktualnych danych naukowych, zgodnie z którymi długość roku zwrotnikowego wynosi 365,242190419 doby, długość roku gwiazdowego wynosi 365,256363004 doby, natomiast średnia z tych wartości wynosi 365,2492767115 doby, zgodnie z następującym równaniem:

Zmiana długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, jaka następuje wraz z biegiem lat, jest szacowana przez naukę. Przyjmując szacowanie, możliwe jest obliczenie długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, jakie występowały w przeszłości oraz jakie będą występowały w przyszłości. Na tej podstawie możliwa jest weryfikacja słuszności omawianego prawa.

W książce 4320, w zakresie zmienności długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, przyjęte zostały zmienne będące wypadkową zmiennych wskazywanych przez współczesną naukę oraz wynikających z obliczeń czasu istnienia Wszechświata omawianych w pozostałej części książki.

W zakresie roku zwrotnikowego przyjęta została następująca zmienna:

W zakresie roku gwiazdowego przyjęta została następująca zmienna:

Gdzie J jest liczbą juliańskich stuleci. Szacowanie wskazane w A₃ i A₄ należy uznać wyłącznie za przybliżone i z dużym prawdopodobieństwem jest nieprecyzyjne, bez wpływu na omawiane prawo, co wyjaśnione zostało w kolejnych akapitach.

Przyjmując zmienną określoną w A₃, długość roku zwrotnikowego, na rok 0 n.e., wynosi 365,24229961356 doby, zgodnie z następującym równaniem:

Przyjmując zmienną określoną w A₄, długość roku gwiazdowego, na rok 0 n.e., wynosi 365,25636058 doby, zgodnie z następującym równaniem:

Średnia z wyników uzyskanych w równaniach A₅ i A₆ wynosi 365,24933009678 doby, zgodnie z następującymi równaniami:

Stosując średnią uzyskaną w równaniu A₇ we wzorze A₀, wiek Wszechświata na rok 0 n.e., zgodny jest z następującym:

Wynik uzyskany w równaniu A₈ jest o 2020 lat niższy od wyniku uzyskanego w równaniu A₁ i wynosi trzynaście miliardów osiemset dwadzieścia osiem milionów siedemset dziewięćdziesiąt trzy tysiące czterdzieści lat, a zarazem wskazuje wiek Wszechświata na rok 0 n.e.

Przyjmując zmienną określoną w A₃, długość roku zwrotnikowego, na rok 4320 n.e., wynosi 365,24206608856 doby, zgodnie z następującym równaniem:

Przyjmując zmienną określoną w A₄, długość roku gwiazdowego, na rok 4320 n.e., wynosi 365,256365764 doby, zgodnie z następującym równaniem:

Średnia z wyników uzyskanych w równaniach A₉ i A₁₀ wynosi 365,24921592628 doby, zgodnie z następującymi równaniami:

Stosując średnią uzyskaną w równaniu A₁₁ we wzorze A₀, wiek Wszechświata na rok 4320 n.e., zgodny jest z następującym:

Wynik uzyskany w równaniu A₁₂ jest o 2300 lat wyższy od wyniku uzyskanego w równaniu A₁ i wynosi trzynaście miliardów osiemset dwadzieścia osiem milionów siedemset dziewięćdziesiąt siedem tysięcy trzysta sześćdziesiąt lat, a zarazem wskazuje wiek Wszechświata na rok 4320 n.e.

Obliczenia zawarte w linijkach A₁-A₁₂ wskazują, iż wzór wyrażony w A₀ pozwala na obliczenie aktualnego wieku Wszechświata, a zmiana średniej z długości roku zwrotnikowego oraz gwiazdowego, jaka następuje wraz z biegiem lat, bezpośrednio i precyzyjnie wpływa na ten wiek.

Prawo kosmologiczne VEO wynika z następujących cech Wszechświata. Ruchy obrotowo obiegowe, jakim podlega Wszechświat obserwowalny, a które rozpoczęły się w początkowym czasie istnienia tego Wszechświata, stanowią zegar tego Wszechświata. Zegar ten jest precyzyjny. Gdzie słowo precyzyjny odnosi się do precyzji całkowitej, bez granic błędu, w sytuacji, w której wartości ro oraz wt, czyli zmienna dynamiczna oraz stabilna, a także wartość SD, czyli wartość doby startowej, określone są precyzyjnie.

Zegar Wszechświata, wyrażony poprzez prawo kosmologiczne VEO, obowiązuje w całym Wszechświecie obserwowalnym, co oznacza następujące. W każdym układzie gwiezdno planetarnym, ustabilizowanym możliwe jest obliczenie wieku Wszechświata. Wiek ten zakodowany jest w ruchach obrotowo obiegowych, jakim podlega ten układ. Powstanie jakiejkolwiek cywilizacji zaawansowanej, ludzkiej wymaga osiągnięcia stabilności ruchów obrotowo obiegowych, jakie występują w danym układzie. W efekcie, kiedy tylko dana cywilizacja osiąga poziom rozwoju pozwalający na powstanie nauki i religii, automatycznie posiada również możliwość obliczenia aktualnego, precyzyjnego wieku Wszechświata, obserwowalnego w danym układzie gwiezdno planetarnym.

Druga część prawa kosmologicznego VEO zgodna jest z następującym. Aktualny, względny wiek Wszechświata, obliczony z wykorzystaniem pierwszej części omawianego prawa, a rozumiany jako odcinek czasu, jaki minął pomiędzy wielkim wybuchem a aktualnym momentem czasoprzestrzeni, pomnożony przez stałą Plancka, wskazuje aktualny rozmiar Wszechświata, rozumiany jako średnica tego Wszechświata, z taką dokładnością, z jaką obliczony został względny wiek Wszechświata.

Drugą część prawa kosmologicznego VEO wyraża następujący wzór:

Poszczególne symbole oraz składowe wzoru należy rozumieć następująco.

Symbol: L’ oznacza aktualną średnicę Wszechświata obserwowalnego wyrażaną w latach świetlnych. W ujęciu całości omawianego prawa wartość L’ rozumiana jest jako obszar, który rozciąga pomiędzy wielkim wybuchem a aktualnym miejscem czasoprzestrzeni, określonym poprzez średnicę Wszechświata.

Symbol: T’₁ oznacza względny, aktualny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia, obliczony z zastosowaniem wzoru A₀. W ujęciu całości omawianego prawa wartość T’₁ rozumiana jest jako odcinek czasu względnego, który minął pomiędzy wielkim wybuchem a czasem oraz miejscem obserwacji.

Symbol: h wyraża stałą Plancka. Wartość h określana jest współcześnie jako:

Wartość: 10³⁴ wyraża mnożnik. Zawarcie wartości 10³⁴ wraz ze stałą Plancka w nawiasie tożsame jest z usunięciem mnożnika ujemnego w stałej Plancka, w efekcie stała ta wyrażana jest jako 6,62607015 kg · m² · s^-1.

Obliczenie aktualnej średnicy Wszechświata, na rok 2020, zgodne jest z następującym równaniem:

Równanie B₁ wskazuje, iż aktualna średnica Wszechświata wynosi 91 630 566 157,53346 lat świetlnych, co zgodne jest z ustaleniami współczesnej nauki, dokonanymi na podstawie innych metodologii badawczych.

Mając na uwadze określone w części poprzedzającej, należy wskazać. Prawo kosmologiczne VEO wynika z następujących cech Wszechświata. Ruchy obrotowo obiegowe, jakim podlega Wszechświat obserwowalny, a które rozpoczęły się w początkowym czasie istnienia tego Wszechświata, stanowią zegar tego Wszechświata. Zegar ten pozwala na obliczanie względnego wieku Wszechświata na każdej planecie bądź księżycu, na którym istnieje zaawansowane życie organiczne, zdolne do dokonywania obliczeń. Istnienie zaawansowanego życia organicznego w danym układzie gwiezdno planetarnym świadczy o stabilności ruchów obrotowo obiegowych, jakie występują w tym układzie oraz jakim podlega ten układ, natomiast stabilność ruchów obrotowo obiegowych determinuje możliwość stosowania omawianego prawa. Na względny wiek Wszechświata, uzyskiwany z zastosowaniem omawianego prawa, wpływa przestrzeń oraz masa, jakie występują w miejscu obserwacji. Przestrzeń oraz masa, jakie występują w miejscu obserwacji, determinują grawitację, która determinuje względność czasu miejsca obserwacji, a tym samym względny wiek Wszechświata. Przestrzeń oraz masa, jakie występują w miejscu obserwacji, determinują również ruchy obrotowo obiegowe miejsca obserwacji, natomiast ruchy obrotowo obiegowe stanowią jednostki czasu względnego miejsca obserwacji. Przestrzeń oraz masa, jakie występują w miejscu obserwacji, za pomocą ruchów obrotowo obiegowych, wskazują aktualny względny wiek Wszechświata, a zarazem określają aktualną przestrzeń całego obszaru Wszechświata obserwowalnego, który odbył się do uzyskanego czasu. Względny wiek Wszechświata oraz średnica aktualnego Wszechświata stanowią ten sam wynik, przy czym drugi z nich wyraża odległość, natomiast pierwszy z nich wyraża czas niezbędny do pokonania tej odległości, który w tym wypadku rozumiany jest jako czas, jaki minął wraz z tą odległością.

Określone w akapicie poprzedzającym wskazuje na nieznaną dotąd cechę dylatacji czasu, zgodną z następującym. Czas względny powiązany jest z przestrzenią oraz masą, jaka występuje w miejscu odczuwalności tego czasu. Ten sam czas względny powiązany jest z całościową przestrzenią oraz masą, jaka występuje we Wszechświecie obserwowalnym od momentu wielkiego wybuchu do momentu, w którym czas względny jest odczytywany. Masa oraz przestrzeń, jakie występują w miejscu obserwacji, określają czas względny. Uzyskany czas względny określa przestrzeń oraz masę, jakie występują w całym Wszechświecie obserwowalnym, który minął do momentu obserwacji. Przyrost przestrzeni Wszechświata jest wprost proporcjonalny do przyrostu czasu względnego. Na każdą, dowolną jednostkę czasu względnego przyrasta ściśle określona ilość przestrzeni Wszechświata obserwowalnego. Patrząc z perspektywy obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia, na jeden rok ziemski przyrasta 6,62607015 lat świetlnych średnicy Wszechświata obserwowalnego. Dynamika ekspansji Wszechświata, która obserwowana jest w poszczególnych momentach czasoprzestrzeni, winna być rozważana w ujęciu wewnętrznego rozproszenia masy Wszechświata obserwowalnego. Ewentualne zmiany dynamiki ekspansji Wszechświata obserwowalnego nie wpływają na nadrzędne związanie czasu z przestrzenią oraz masą

Zegar Wszechświata, wyrażony poprzez prawo kosmologiczne VEO, obowiązuje w całym Wszechświecie obserwowalnym, co pozwala na dokonanie następujących stwierdzeń. W każdym układzie gwiezdno planetarnym, ustabilizowanym możliwe jest obliczenie wieku Wszechświata. Wiek ten zakodowany jest w ruchach obrotowo obiegowych, jakim podlega ten układ. Gdyby jednak potencjał pola grawitacyjnego, występujący w danym miejscu obserwacji, był inny od występującego na planecie Ziemia, to względny wiek Wszechświata również byłby inny. W takiej sytuacji uzyskany wiek Wszechświata, pomnożony przez stałą Plancka, wskazywałby inną średnicę Wszechświata obserwowalnego. Należy jednak wskazać, iż o ile wiek Wszechświata podlega względności, o tyle średnica tego Wszechświata nie podlega względności. Oznacza to, iż we Wszechświecie obserwowalnym istnieje wyłącznie jeden optymalny potencjał pola grawitacyjnego, jaki występuje na planetach bądź planetach i księżycach, na których może odbywać się zaawansowane życie organicznej.

Trzecia część prawa kosmologicznego VEO zgodna jest z następującym. Całościowa masa Wszechświata obserwowalnego, zlokalizowana na obszarze, jaki rozciąga się pomiędzy wielkim wybuchem a aktualnym momentem czasoprzestrzeni, określonym aktualną średnicą Wszechświata, obliczoną z wykorzystaniem drugiej części omawianego prawa, załamuje aktualny, względny wiek Wszechświata, obliczony z wykorzystaniem pierwszej części omawianego prawa, do czasu Plancka, czyli do zerowej wartości czasu względnego.

Trzecią część prawa kosmologicznego VEO wyraża następujący wzór:

Poszczególne symbole oraz składowe wzoru należy rozumieć następująco.

Symbol: L’ oznacza obszar, który rozciąga się pomiędzy wielkim wybuchem a aktualnym miejscem czasoprzestrzeni, określonym poprzez średnicę Wszechświata, obliczoną z zastosowaniem wzoru B₀.

Symbol: M’ oznacza masę, która zlokalizowana jest na obszarze L’.

Symbol: T’₁ oznacza odcinek czasu względnego, który minął pomiędzy wielkim wybuchem a czasem oraz miejscem obserwacji, obliczony z zastosowaniem wzoru A₀.

Symbol: Δ oznacza załamanie dylatacyjne czasu, jakie występuje pomiędzy wartością T’₁ a wartością T’.

Symbol: T’ oznacza względny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu widzenia obserwatora zlokalizowanego na całej przestrzeni L’ oraz całej masie M’, czyli na całej czasoprzestrzeni Wszechświata obserwowalnego, rozciągającej się pomiędzy wielkim wybuchem a aktualnym zakończeniem czasoprzestrzeni, wyznaczonym wartościami L’ oraz T’₁. Wartość T’ stanowi wartość stałą i w każdym momencie czasoprzestrzeni względnej wynosi czas Plancka, zgodnie z zapisem:

Biorąc pod uwagę fakt, zgodnie z którym załamanie czasu dokonywane jest do czasu Plancka, precyzyjne wyrażenie wzoru C₀ zgodne jest z następującym:

W równaniu C₁ wartość l’ stanowi wartość L’, czyli aktualną średnicę Wszechświata, wyrażoną w jednostkach długości Plancka, zgodnie z następującym:

Gdzie symbol lp oznacza długość Plancka.

Wartość m' stanowi wartość M', czyli aktualną masę Wszechświata, wyrażoną w jednostkach masy Plancka, zgodnie z następującym:

Gdzie symbol mp oznacza masę Plancka.

Wartość t'₁ stanowi wartość T'₁, czyli aktualny, względny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu widzenia obserwatora zlokalizowanego na planecie Ziemia, wyrażony w jednostkach czasu Plancka, zgodnie z następującym:

Gdzie symbol tp oznacza czas Plancka.

Wartość t' stanowi wartość T', czyli aktualny, względny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu widzenia obserwatora zlokalizowanego na przestrzeni całego Wszechświata obserwowalnego, jaki odbył się do momentu obserwacji, wyrażony w jednostkach czasu Plancka, zgodnie z następującym:

Równania C wskazują, iż całościowa masa Wszechświata obserwowalnego, zlokalizowana na całościowej przestrzeni tego Wszechświata, załamuje każdy czas względny, odczuwalny wewnątrz Wszechświata obserwowalnego, do czasu Plancka, czyli do zerowej wartości czasu względnego. Przy czym szczegółowe rozważenie tego załamania wymaga rozdzielenia wzorów C₀ oraz C₁ na dwie części, zgodnie z równaniami C₂-C₃.

Pierwsza część określa załamanie czasu, jakie występuje na poziomie wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego rozpatrywanego z pominięciem ciemnej energii, zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie symbol M’_B oznacza masę wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego rozpatrywanego z pominięciem ciemnej energii, która to masa zlokalizowana jest na obszarze L’. Symbol T’_B oznacza aktualny, względny wiek Wszechświata, rozpatrywany z punktu widzenia obserwatora zlokalizowanego na przestrzeni całego wszechświata materialnego, czyli Wszechświata obserwowalnego rozpatrywanego z pominięciem ciemnej energii, jaki odbył się do momentu obserwacji.

Druga część określa załamanie czasu, jakie występuje na poziomie ciemnej energii, zgodnie z następującym wzorem:

Gdzie symbol M’_A oznacza masę ciemnej energii. Co oczywiste, równania C₂-C₃ winny być wyrażane w skali Plancka, zgodnie z równaniem C₁.

Równania C wskazują na następującą relację, jaka zachodzi pomiędzy czasem i przestrzenią a masą. Całościowa masa Wszechświata obserwowalnego załamuje każdy czas względny, odczuwalny wewnątrz Wszechświata obserwowalnego, do czasu Plancka, czyli do zerowej wartości czasu względnego. W efekcie na poziomie całego Wszechświata obserwowalnego występuje stabilność czasowo przestrzenna. Upływ czasu względnego stanowi natomiast wyraz wewnętrznego rozproszenia masy we Wszechświecie obserwowalnym. Pierwszą formą tego rozproszenia jest podział na ciemną energię oraz pozostałą część masy i energii Wszechświata obserwowalnego...